Całun turyński i chusta z Manoppello w świetle prawdy

Całun z Manoppello, znany również jako Święte Oblicze, to jedna z najbardziej tajemniczych i kontrowersyjnych relikwii chrześcijańskich. To delikatne płótno, które według tradycji zawiera wizerunek twarzy Jezusa, fascynuje zarówno wierzących, jak i naukowców. Jego historia jest bogata i pełna niezwykłych wydarzeń, które sięgają wieków początków chrześcijaństwa. W niniejszym artykule przyjrzymy się szczegółowo opisie całunu, jego historii, porównamy go z Całunem Turyńskim, zbadamy objawienia Marii Valtorty oraz omówimy kult związany z tą niezwykłą relikwią.

Opis całunu

Całun z Manoppello ma wymiary 17 na 24 centymetry i wykonany jest z delikatnego jedwabiu, co nadaje mu wyjątkową lekkość i przezroczystość. Tkanina ta, w przeciwieństwie do tradycyjnych materiałów, nie jest całkowicie gładka, a jej struktura powoduje, że obraz na niej przedstawiony wydaje się zmieniać w zależności od kąta patrzenia. Wizerunek Jezusa, który na nim się znajduje, jest niezwykle wyraźny, a detale twarzy są zachowane w niespotykany sposób, co nadaje całunowi niepowtarzalną aurę tajemniczości.

Całun został odkryty w 1638 roku i początkowo był przechowywany w sanktuarium Manoppello we Włoszech. Przez lata pełnił różne funkcje, przyciągając pielgrzymów i badaczy, którzy pragnęli zgłębić jego historię oraz znaczenie. Obraz tkaniny ukazuje oblicze mężczyzny z długimi włosami i brodą, a jego wyraz jest spokojny i zrównoważony, co dodatkowo podkreśla mistyczny charakter całunu.

Ciekawostką jest, że materiał, z którego wykonano całun, wykazuje przezroczystość, co sprawia, że wizerunek wydaje się unosić nad tkaniną. W wielu aspektach całun z Manoppello wydaje się być przeciwwagą dla Całunu Turyńskiego, a obie relikwie, choć różnią się, mają wspólne korzenie związane z tradycją chrześcijańską.

Historia

Historia całunu z Manoppello sięga nie tylko czasów jego odkrycia, ale także pierwszych wieków chrześcijaństwa. W VI wieku relikwia miała zostać przeniesiona do Konstantynopola, gdzie zyskała na znaczeniu jako jeden z najważniejszych symboli wiary chrześcijańskiej. Legenda głosi, że całun był używany przez św. Weronikę, która otarła twarz Jezusa w drodze na Golgotę, co czyni go również związanym z jednym z najważniejszych wydarzeń w historii zbawienia.

Po upadku Konstantynopola relikwia przeszła w ręce kolejnych władców i zyskała status jednego z majątków kulturowych w Europie. W XVI wieku całun trafił do Włoch, gdzie znalazł swoje miejsce w Manoppello. Osoby ze świata kultury, takie jak Petrarka czy Dante Alighieri, miały styczność z tą relikwią, co przyczyniło się do jej szerokiego rozgłosu i obecności w literaturze epoki.

Całun z Manoppello wciąż fascynuje badaczy, którzy starają się odkryć jego prawdziwe pochodzenie oraz związki z innymi ważnymi relikwiami chrześcijańskimi. Jego historia jest nie tylko opowieścią o przedmiocie, ale także o wiara i duchowości ludzi, którzy przez wieki oddawali mu cześć.

Podobieństwo z Całunem Turyńskim

Całun z Manoppello i Całun Turyński to dwie z najbardziej znanych relikwii związanych z osobą Jezusa, jednak znacząco różnią się od siebie. Całun Turyński ukazuje wizerunek Jezusa po śmierci, z widocznymi śladami krwi i ran, co sprawia, że jest postrzegany jako symbol męki i cierpienia Zbawiciela. Z kolei Święte Oblicze z Manoppello przedstawia Jezusa w bezruchu, z wyrazem spokoju, co nadaje mu duchowy charakter.

Wizualnie, obie tkaniny różnią się również w stylizacji i wykonywaniu wizerunków Jezusa. Całun Turyński ma formę negatywu, co sprawia, że obraz jest bardziej dramatyczny, podczas gdy całun z Manoppello wykazuje cechę przezroczystości i lekkości, przez co wydaje się bardziej duchowy. Dzięki swojemu unikalnemu charakterowi, relikwia z Manoppello przyciąga uwagę tych, którzy poszukują nie tylko zjawiskowe, ale i mistyczne aspekty wiary.

Tematem licznych badań stało się również odniesienie między tymi dwoma relikwiami. Naukowcy badają wspólne elementy, aby ustalić, czy świadczą one o podobnych tradycjach, które mogły funkcjonować w początkowych wiekach chrześcijaństwa. Cały czas prowadzane są badania porównawcze w kontekście historycznym, kulturalnym i artystycznym, co sprawia, że temat ten wciąż jest żywy i ciekawy dla wielu osób.

Objawienia Marii Valtorty

W objawieniach Marii Valtorty, mistycznej włoskiej wizjonerki, całun z Manoppello odgrywa ważną rolę w kontekście osobistych doświadczeń Jezusa. Valtorta, doświadczając mistycznych objawień, nawiązała do wizerunku, który zyskał na znaczeniu w jej życiu duchowym. W swoich zapiskach opisała, że wizerunek na całunie odzwierciedla to, jak Jezus pragnął, aby było postrzegane Jego Oblicze.

W jej dziełach znajdują się opisy spotkań z Jezusem, w których w sposób szczególny podkreślano miłość i miłosierdzie, jakie towarzyszyły Chrystusowi, a które reprezentowane są przez delikatny obraz na całunie. Te mistyczne doświadczenia wzbogacają tradycję całunu, nadając mu nowy kontekst duchowy oraz zwiększając jego znaczenie dla współczesnych wiernych.

Objawienia Valtorty, opisujące mistyczne wizje, wskazują na potrzebę oddania czci i pokłonu przed tajemniczym obliczem Jezusa. Te doświadczenia mogą, według wielu, stanowić bezpośredni most pomiędzy przeszłością a współczesnością, przypominając o istotności wiary. Całun z Manoppello przyjął nową rolę w tych objawieniach, stając się symbolem jedności i zrozumienia w Bożej miłości.

Kult całunu

Kult całunu z Manoppello ma swoje korzenie w tradycjach chrześcijańskich, które z biegiem czasu tylko zyskały na znaczeniu. Oficjalne stanowisko Kościoła katolickiego w sprawie całunu uznaje go za relikwię, choć podchodzi do tego z pewnym dystansem. Papież Jan Paweł II dwukrotnie odwiedził sanktuarium w Manoppello, dostrzegając w tej relikwii głębokie znaczenie duchowe.

Wielu pielgrzymów przybywa do Manoppello, by zobaczyć całun i oddać mu cześć. Papież Benedykt XVI także złożył wizytę w tym miejscu, co tylko umocniło rangę całunu w oczach wierzących i przypomniało o jego mistycznym charakterze. Całun z Manoppello odgrywa zatem obecnie rolę ważnej relikwii, która jednoczy ludzi w modlitwie i kontemplacji.

Kult związany z całunem jest także przejawem chęci odkrywania Bożej obecności w codziennym życiu. Ludzie przybywają, aby prosić o łaski i wstawiennictwo, a zarazem mają nadzieję na umocnienie w wierze. W ten sposób całun staje się nie tylko symbolem przeszłości, ale także towarzyszem współczesnych wierzących w ich duchowej podróży.

• Referencja 1: pl.wikipedia.org

Jeśli szukasz innych artykułów podobnych do Całun turyński i chusta z Manoppello w świetle prawdy, zapraszamy do odwiedzenia kategorii Pielgrzymki na naszym blogu.