Pan wśród radości wstępuje do nieba w lśniącej chwale

Dzisiejsza liturgia, obchodzona w dniu 21 stycznia 2017 roku, prowadzi nas w głębię tajemnicy Bożego zbawienia, szczególnie poprzez pierwsze czytanie z Listu do Hebrajczyków (Hbr 9, 1-3, 11-14). W tej perykopie odkrywamy fundamenty Starego Przymierza, które ukierunkowują naszą refleksję nad rolą, jaką Chrystus jako nowy arcykapłan odegrał w historii zbawienia. Przez swoje ofiary, dokonane raz na zawsze, wprowadził On nas w nową rzeczywistość duchową, która umożliwia dostęp do Miejsca Świętego.

List do Hebrajczyków przywołuje obrazy, które przypominają o strukturze starotestamentowej świątyni - symbolu obecności Boga wśród Jego ludu. Namiot, jako miejsce kultu, odzwierciedlał bliskość Boga i ludzką odpowiedź w postaci ofiar. Podkreślenie Świętego Świętych jako najświętszej przestrzeni, do której mógł wkroczyć tylko arcykapłan, ukazuje nie tylko ogromne znaczenie kultu w Starym Przymierzu, ale i wprowadza nas w głębsze zrozumienie ofiary Chrystusa, który przez swoją krew otworzył drzwi do wiecznego odkupienia.

W kontekście historycznym, ten fragment podkreśla, że stary system ofiarny był jedynie zapowiedzią tego, co miało nadejść w Chrystusie. Jego krew, przelana na krzyżu, stała się nową ofiarą, która zaspokaja wymagania sprawiedliwości Bożej. Dlatego też rozważając tajemnicę Eucharystii, widzimy, że jest ona spełnieniem tego, co proroczono w Starym Przymierzu, wprowadzając nas w nową, pełną radości relację z Bogiem, który nieustannie pragnie być z nami.

Psalm 47

Psalm 47 (46) wzywa nas do uwielbienia Boga, który panuje nad narodami i jest wychwalany za swoje potężne czyny. Ten psalm, pełen radości, łączy nas w modlitwie, wpisując w nasze serca pragnienie oddawania chwały Temu, który wstępuje do nieba. Profetyczny ton psalmu ukazuje nie tylko majestat Bożego panowania nad całym światem, ale również Jego bliskość wobec naszego codziennego życia.

Radość i uwielbienie w tym kontekście są odpowiedzią na Bożą obecność. Kiedy śpiewamy: „Wstępuje Bóg przy okrzyku radości, Pan przy dźwiękach trąby”, jesteśmy zaproszeni do uczestnictwa w wielkiej liturgii, która odbywa się w niebie. Nasze oddanie w tym momencie staje się współczesną realizacją tego, co apostołowie i prorocy doświadczali w swoim czasie. To wezwanie do chwały staje się aksjomatem, że Eucharystia jest nowym Miejscem Świętym, gdzie każda msza święta jest nie tylko pamięcią, ale również aktualnym spotkaniem z Zmartwychwstałym.

Przez modlitwę psalmów, wyrażamy naszą głęboką tęsknotę za Świętym i Jego zbawczym działaniem w świecie. Warto zwrócić uwagę na symbolikę trąby i dźwięku radości, który zaprasza nas do wspólnoty. W ten sposób, Psalm 47 staje się pomostem łączącym nas z przeszłością zbawienia, jak i z nadzieją na przyszłe królestwo Boże w pełni.

Aklamacja

Aklamacja z Dziejów Apostolskich (Dz 16, 14b) „Otwórz, Panie, serca nasze, abyśmy mogli słuchać słowa Twojego” odgrywa fundamentalną rolę w liturgii. Jest to wołanie o wsparcie Ducha Świętego, aby nasze serca były gotowe na owocne przyjęcie Bożego Słowa. Ta prośba, wyrażająca otwartość i pragnienie poznania woli Bożej, kładzie fundamenty pod nasze dalsze uczestnictwo w Eucharystii.

W kontekście liturgicznym, aklamacja odzwierciedla potrzebę słuchania oraz przyjmowania Bożej nauki, która prowadzi nas ku mądrości. Akt otwarcia serca oraz umysłu zachęca nas do świadomego udziału w poznawaniu Boga, co znajduje swój wyraz w nasze wspólnotowe doświadczenie wiary. Tylko gdy nasze serca są otwarte na działanie Ducha, możemy rzeczywiście przyjąć i zrozumieć to, co Pan ma dla nas dzisiaj.

Nasza modlitwa podczas liturgii powinna być nakierowana na postawienie siebie w gotowości do działania. Aklamacja nie jest tylko formą wprowadzenia, ale staje się postawą życiową, która prowadzi nas na ścieżki Bożego objawienia. Zachęca nas to do wnikliwego zrozumienia Ewangelii, która ma moc zmieniać serca i nawracać je ku prawdziwemu sensowi życia.

Ewangelia

Ewangelia według Marka (Mk 3, 20-21) ukazuje nam konfrontację Jezusa z rodziną oraz tłumem, który nie daje Mu chwili wytchnienia. Przez te wiersze odczuwamy niepokój rodziny Jezusa, która przychodzi Go powstrzymać, sądząc, że Jego działania są przesadne. Konfrontacja ta ukazuje, jak bardzo wyzwanie do życia w pełni oddanym Bogu może być nie tylko osobiste, ale także społeczno-rodzinne.

W kontekście teologicznym, brzmi to jako ostrzeżenie przed zewnętrznymi presjami, które mogą wpływać na naszą odpowiedzialność za powołanie. Jezus, w obliczu tych zewnętrznych napięć, nie zamierzał rezygnować z misji, jaką otrzymał od Ojca. Jego determinacja rzuca światło na walkę o wiarę, która nie zawsze będzie zrozumiana przez najbliższych. Właśnie to zaproszenie do zaufania jest kluczowym przesłaniem, które płynie z dzisiejszej liturgii.

W konkluzji, analizując wszystkie te elementy - od Listu do Hebrajczyków przez psalm, aklamację, aż po Ewangelię - dostrzegamy spójną narrację, która prowadzi nas ku zrozumieniu głębi Bożego zbawienia. Każdy z tych fragmentów zaprasza nas do zespolenia się z Duchem Świętym, aby otwierać nasze serca na nieustanną obecność Boga w naszym życiu. Razem możemy z odwagą przyjąć wyzwania, które stawia przed nami Chrystus, nasz nowy arcykapłan, prowadząc nas do pełni zjednoczenia z Nim.

• Referencja 1: niezbednik.niedziela.pl

Jeśli szukasz innych artykułów podobnych do Pan wśród radości wstępuje do nieba w lśniącej chwale, zapraszamy do odwiedzenia kategorii Sakramenty na naszym blogu.